Λυπάμαι κατάκαρδα για την αφροσύνη, το σκοτισμό και την πώρωση των ανθρώπων, θα ήθελα να έχω φωνή τόσο βροντερή, που να φτάνει στου κόσμου τα πέρατα, και, αφού βρω ένα σημείο πολύ ψηλό, το πιο ψηλό της γης, ν’ ανέβω εκεί πάνω και να φωνάξω σ’ όλα τα έθνη και τις φυλές εκείνο που είπε ο προφήτης Δαβίδ: «Άνθρωποι, ως πότε θα είστε σκληρόκαρδοι;» (Ψαλμ. .4:3). Πονάω και κλαίω για το κατάντημά μας. Ναι, κλαίω, γιατί παραγνωρίζουμε τη μακροθυμία του Θεού, που μας ανέχεται, περιμένοντας τη μετάνοιά μας, και δεν μας τιμωρεί παιδαγωγικά. Κάποιοι ελάχιστοι άνθρωποι αλλά και η ίδια η ζωή μου έμαθε πάρα πολλά. Ελάχιστοι όσοι θα σε αγαπήσουν πραγματικά, ατόφια, ανυστερόβουλα. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού , αν είσαι τυχερή η τυχερός, ίσως και λίγοι παραπάνω. Πολλοί θα είναι οι γνωστοί σου μα λιγοστοί οι φίλοι σου. Και θα περάσουν χρόνια πολλά για να καταλήξεις ποιοι είναι πράγματι αληθινοί. Μπορεί εδώ να ρωτήσεις το γιατί και να πεις. Αφού εγώ θα τους αγαπώ και θα ενδιαφέρομαι για εκείνους. Γιατί να με αφήσουν; Γιατί…………
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
